Η ιστορια του τοκετου μου!

Ηρθε επιτελους η μεγαλη μερα να γνωρισο αυτο το πλασματακι που με συντροφευε 9μηνες,που λαχταρουσα να ακουσω την καρδουλα του κ να νιωσο να με κλωτσαει,επιτελους θα ερχοταν αυτη η ωρα που θα εβλεπα την φατσουλα του κ θα τον κρατουσα στην αγκαλια μου...Παμε στο νοσοκομειο ''Ιπποκρατειο'' οπου θα μου κανανε εισαγωγη κ μετα απο τυπικες ευχαριστες διαδικασιες τυπου κλισμα κλπ μου εδωσαν την ρομπα του νοσοκομειου κ μου ειπαν να ανεβω στον 4οροφο στην αιθουσα οδυνον...Εγω σαν πρωταρα νομιζα θα μου δωσουν ενα κρεβατι θα μου βαλουν ορους θα εχω κ παρεουλα κ οταν με πιασουν οι πονοι θα με πανε να γεννησω....Αμ δεν..Οταν φτασαμε στην αιθουσα τοκετου κ αφου με ρωτησαν στοιχεια κλπ μου ειπαν να παρω μαζι μου τα απαραιτητα κ την βαλιτσα να την δωσο πισω στον συζυγο...Εκει καταλαβα οτι τελικα δεν θα βγω απ'αυτη την αιθουσα με την κοιλιτσα μου..Αφου ηρθε ο γιατρος μου κ μου ειπε οτι εφτασε η μεγαλη μερα μου βαλανε τους ορους για να ξεκινησουν οι πονοι..Μετα απο λιγη ωρα το μωρο αρχισε να χανει παλμους κ ξαφνικα ειχα απο πανω μου 10ατομα να μου φωναζουν ο ενας να λεει γυρνα στο πλαι ο αλλος να μου λεει ρουφα οξυγονο απο την μασκα κλπ ειχα τρομαξει τοσο πολυ γιατι δεν ηξερα τι συμβαινει!Σκεφτηκα καλα γενναω μα πως αφου δεν ποναω,μετα μου εξηγησε ο γιατρος αφου επανηλθε η καρδουλα του μωρου οτι υπαρχει περιπτωση να παμε για καισαρικη αλλα θα το παλεψουμε λιγο ακομα...Μετα απο αλλη μια προσπαθεια κ αφου ξανα μανα σταματουσε η καρδουλα του μικρου αποφασισαμε να παμε για καισαρικη,δεν με ενοιαζε εγω απλα ηθελα να ειναι καλα το μωρο μου κ συντομα να το δω κ να σιγουρευτω οτι ειναι καλα!Ηρθε ο αντρας μου με φιλησε μου ειπε ολα θα πανε καλα κ σε 20λεπτα ακουσα το κλαμα του μικρου μου μπομπιρα!αυτο το κλαματακι δεν θα το ξεχασω ΠΟΤΕ στην ζωη μου μετα απο λιγο μου το εφεραν κ μου ειπαν οριστε να σου ζησει ο γιος εκλεγα σαν μικρο παιδι αλλα ηταν δακρυα χαρας..Ελπιζω αυτο το παιδι να με κανει να κλαιω μονο απο χαρα...

Συγκινήθηκα βρε Τατιάνα ...να το δεις όπως ποθεί η καρδιά σου γερό και ευτυχισμένο ....Οι δικές μου σε βάθος χρόνου θα τις βάλω να συγκινήθω πάλι και να θυμηθω τα μωράκια μου

μακαρι να εχετε-ουμε απο εδω και περα μονο δακρυα χαρας!

ετσι κοριτσια μονο δακρυα χαρας!
και'γω τωρα που την εγραφα συγκινηθηκα λιγο..

είναι ότι πιο όμορφο τυχαίνει στη γυναίκα

συγκηνηθηκα!!!ευχομαι Τατιανα μια ζωη να εχεις μονο δακρυα χαρας με το μωρακι σου!!!να τον χαιρεσε!!!

ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΧΑΡΕΣ ΝΑ ΔΕΙ!!!!

ευχαριστω κοριτσια.....
[b]Περιμενουμε κ της δικες σας Ιστοριες.....

Να σας πω και τη δικη μου ιστορια.Δεν ειναι ενδιαφερουσα και συγκινητικη...ειναι ομως το βιωμα μου και δεν ξερω αν θα ξαναζησω κατι τοσο εντονα οσο αυτο. Ελπιζω να με αξιωσει ο Θεος να κανω καποια στιγμη και ενα δευτερο παιδακι...

Λοιπον,η εγκυμοσυνη μου δεν ηταν ουτε ευκολη ουτε δυσκολη.Δυο βασικα προβληματα αντιμετωπισα:αναγουλες/εμετους με τρομακτικη συχνοτητα και μια καραμπινατη γαστρεντεριτιδα στον 3ο μηνα που με εφερε ενα βημα πριν το μεγαλο κακο.Δεν θα μπω σε λεπτομερειες τετοιες για να μην φοβισω καμια μανουλα-εγκυουλα,αλλωστε την αληθεια εκεινων των ημερων την εμαθα πολυ αργοτερα οταν μου εκμυστηρευτηκε ο γιατρος μου οτι τοτε μιλουσε συνεχως με τον παθολογο και τον μικροβιολογο μου για το αν θα μου εκανε εισαγωγη στο μαιευτηριο και αν το παιδι θα την εβγαζε καθαρη με το 39.5 πυρετο που ειχα.Μου ειπε οτι αν ειχα αγορι,μπορει να μην τα καταφερνε. Anyway,περασμενα ξεχασμενα.Το μονο πραγμα που κρατησα απο τοτε ηταν οι ατελειωτες προσευχες μου στην Παναγια απο μένα τον άπιστο Θωμα που με λεει ο αντρας μου και το ταμα μου να της δωσω ενα ονομα της...

Μετα ολα ομαλα,οι εμετοι και οι αναγουλες ηταν ενοχλητικα αλλα πλεον δεν με ενοιαζε τιποτε.Και φτανουμε στη β'επιπεδου.Διαγνωση:παραχειλιος πλακουντας με τασεις επιχειλιου(2 εκ. απο την εξοδο του τραχηλου) και golf-ball στην καρδια.Για οσες δεν το ξερουν,ειναι ενδειξη για συνδρομο down.Βλεπει ο γιατρος τις εξετασεις και μου λεει "Το golf-ball αγνοησε το,δεν υπαρχει περιπτωση,η αυχενικη ηταν τελεια.Ο πλακουντας ειναι το επικινδυνο,προσοχη να βγαλουμε 3 μηνες ακομα τουλαχιστον".Το διεγραψα απο το μυαλο μου επι τοπου.Δεν το εψαξα και δεν μπηκα σε καμια διαδικασια.Πηγαμε διακοπες,προσεχα μην σηκωσω βαρη κτλ και ηλπιζα να σηκωθει ο ρημαδοπλακουντας.

Δεν εγινε τπτ τετοιο.Ο γιατρος μου μου ειπε να κοιταξω και τη μυωπια μου γιατι αν ηταν πολυ υψηλη (ανω του 5) η διαδικασια φυσιολογικου με παραχειλιο και μυωπια ηταν επικινδυνη.Κανω εξεταση με βυθοσκοπηση και με μετρουν 6.5,ειχε ανεβει λογω εγκυμοσυνης.Τρελαινεται ο ντοκτορ και την αλλη μερα φυσικα εισαγωγη για καισαρικη.

Να μην τα πολυλογω εδω,μπαινω χειρουργειο 10.15 ακριβως.Χεσμενη απο το φοβο μου,δεν εχω κανει ποτε ουτε ραμματα!η αναισθησιολογος ηρεμη και μια νοσοκομα να μου χαιδευει το χερι και να μου λεει "ολα θα πανε καλα,ολα θα πανε καλα"...Γινεται η επισκληριδειος και ξεκινανε...ο γιατρος μου μιλαει συνεχεια και μου λεει τι κανει.μου λεει "θα νιωσεις ενα δυνατο τραβηγμα,θελω να εισαι ψυχραιμη"...Νιωθω οντως ενα δυνατο τραβηγμα,ακουω αμυδρα ενα κλαμα και εκεινη τη στιγμη τη νοσοκομα να λεει "γιατρε,εχει ταχυκαρδια!" και ενα μηχανημα διπλα μου να χτυπαει σαν τρελο...Κοιταω το ρολοι απεναντι μου,10.35.Ηταν το τελευταιο που θυμαμαι...Ανοιξα τα ματια μου παλι και ειδα ενα αλλο ρολοι να δειχνει 12.15...Ενας νοσοκομος διπλα μου μου κραταει το χερι και μου λεει χαμηλοφωνα "να σου ζησει,ειναι κουκλα!θα σε παω στο δωματιο τωρα και θα σου τη φερουν...".Με πηγε στο δωματιο και εκει μου ειπαν οτι ο γιατρος μου εκανε μια αναισθησια μεθης εκεινη την ωρα γιατι μαλλον επαθα πανικο και ηθελα να τραβηξω τους ορους και τα καλωδια!!!!Και ξαφνικα μπαινει μεσα Η ΖΩΗ ΜΟΥ.Δεν περιγραφω αλλο...δεν βλεπω πια την οθονη...αχ,βρε κοριτσια,τι μου θυμησατε παλι...

AX χαμομηλακι ουτε εγω βλεπω την οθονη εδω κ ωρα αλλα προσπαθω να διαβασω ολη την ιστορια....
Πολυ κλαμα..
Τελος καλο ολα καλα τωρα εχεις αγκαλια την ΖΩΗ ΣΟΥ!!!
Ειναι αυτο που μας ελεγαν η μαμαδες μας τι τραβηξα εγω για να σε φερω στον κοσμο!!μετα για να σε μεγαλωσο κλπ...

Να'στε καλα,tatianoula μου!Πρεπει να ειμαστε γερες και δυνατες και να χαιρομαστε τα μωρακια μας. Ευχαριστω πολυ το γιατρο μου που ηταν ολο τον καιρο ψυχραιμος και ο,τι ανησυχια και αν ειχε,φροντιζε με τον τροπο του να μην περναει σε εμενα.Ευχαριστω επισης ολο το προσωπικο του "Αλεξανδρα" για την αψογη συμπεριφορα τους και το ποσο ανετα προσπαθουσαν να με κανουν να νιωσω σ'ενα ψυχρο χειρουργειο αλλα γεματο χαμογελα.Οπως μου ειπε μια νοσοκομα της ομαδας "Εδω ερχονται ζωουλες,γινεται να μην γελας?"...Αυτο λοιπον κραταω απο ολο αυτο και χαμογελω μαζι τους και με τη μικρη μου ζωγραφια!

ετσι ειναι χαμομηλακι ειναι σημαντικο να εχουμε διπλα μας ατομα που να μας δινουν δυναμη...
μπραβο στην νοσοκομα σωστο αυτο που ειπε!!!

μολις διαβασα τον τιτλο μου ηρθαν στο μυαλο ολες εκεινες οι στιγμες του τοκετου μου!! θελησα πριν ξεκινησω να γραψω να σας διαβασω αλλα μ επιασαν τα κλαματα!! επιφυλάσομαι για την επομενη φορα! τωρα μονο μια ευχη.. να ειναι γερα τα μωρακια σας και να τα καμαρωσετε οπως επιθυμείτε γερά και ευτυχισμένα!!!

Σαν σημερα το 2000 ημουν στην 42+2 εβδομαδες ...πολυς καιρος που περιμενα να κρατησω το πρωτο μου γιο στην αγκαλια μου δεν ηθελε να βγει με τιποτα.Δεν φοβομουν ειχα διπλα μου τον Αλεξη μου ,τη μαμα μου και ολους οσους αγαπω ημουν πολυ μικρη αλλα δυνατη για να κρατησω αυτο το παιδι.Και να μαι βραδυ Παρασκευης 10+30 στο νοσοκομειο Αλεξανδρας γιοα προκληση τοκετου.ΜΕτα τη προετοιμασια και το υποθετο με εβαλαν να κοιμηθω δεν μπορουσα στριφογυρναγα στο κρεβατι και εκενα βολτες στο δωματιο.Στις 2 η ωρα τα ξημερωματα και ενω ακομα ξυπινια περιμενα να περασει η ωρα για να ξημερωσει να μου βαλουν ορο και να ξεκινησει η διαδικασια οταν σπασαν τα νερα μου. Πρασινα πολλα νερα.Φωναζω τη νοσοκομα και μου λεει παμε για το χειρουργιο το μωρο ενεργειτε πρεπει να γεννησεις αμμεσως..Δεν χρειαστηκα ορο ουτε τιποτα αλλο ο οργανισμος μου ενεργοποιηθηκε και ο τοκετος αρχησε..Οι πονοι κρατησαν τριαμιση ωρες..πολυ ευκολος τοκετοςκι εγω με υπομονη περιμενα να περασουν οι πονοι.Επερνα δυναμη απο το φεγγιτη που σιγα σιγα τρυπωνε το πρωτο φως της μερας .Οταν εκανα το τελευταιο μου σπρωφιμο ηταν7+55 πμ Σαββατο 5 Αυγουστου 2000 και τοτε τον ειδα ηταν ενα ομορφο αγορακι με λιγα ξαναθα μαλλια και καστανα ματια..γραμωμενο σωματακι να με κοιτα σστα ματια.Τις τρεις μερες που κατσαμε μονοι μας στο μεαιυτηριο δεν θα τις ξεχασω ποτε ηταν ενα θαυμα .Τον θηλαζα και του τραγοδουσα ηταν και ειναι το αστερακι μου !Αυριο κλεινει τα 12 χρονια του για μενα ειναι ακομα το ενα μικρο αστερακι μου my love child!!!! <3 <3

μαιρουλα τι ωραια η ιστορια του τοκετου σου. με λιγα λογια δεν καταλαβες τιποτα οταν εσπασαν τα νερα.να σου ζηση κοπελα μου ο αντρας σου,το παλικαρι σου.

να σου ζησουν τα παλικαρακια σου και η τρελομπουμπου σου!!!!!1

εμενα η δικια μου ιστορια δεν εχει τιποτα το ιδαιτερο.σηκωθηκα το πρωι πηγα στο νοσοκομειο γιατι γεννησα με προκληση. αφου κανω ολες της εξετασεις με περνουν μεσα και με λενε φυσιολογικα θα γεννησης .με βαζουν και το χαπι για να με πιασουν οι πονοι.οσο περιμενα μιλουσα στον ηλια.τον ελεγα οτι σε λιγες ωρες θα ειμαστε μαζι.θα τον εχω αγκαλια μου. εντομεταξυ ο γιαννης μεσα στο αγχος. ειχε παρει 2 λεξοτανιλ. ερχεται ο γιατρος μεσα λεει ακυρο τελικα καισαρικη θα κανουμε με ολικη ναρκωση γιατι εχεις τον φλεβιτη και φοβομαστε για επιπλοκη.ενταξει λεω υπογραφω και ενα χαρτι και αυτο ηταν. με περνουν στο χειρουργειο και οσο περιμενα μιλουσα με τον ηλια.τον ελεγα αγορι μου σε λιγο μαζι θα ειμαστε.θα σε εχω αγκαλια μου και θα σε γεμιζω φιλια. αφου με ναρκωσαν δεν καταλαβα τιποτα. αφου γεννησα και συνηλθα δεν μπορουσα να μιλισω. με ελεγαν οι γιατροι εφη καλα εισαι? δεν μπορουσα να μιλησω.ηθελα να ρωτησω για το μωρο αλλα δεν με εβγαινε η φωνη. μετα με πηγαν σε ενα δωματιο με πατησαν δυο φορες την κοιλια.εβαλα κατι τσιριδες.ολο το ιπποκρατειο με ακουσε. με το που μπαινει ο γυναικολογος μου μεσα τον ρωταω για το μωρο με λεει ολα οκ και μετα τον λεω πηγαινε στον γιαννη ειναι με λεξοτανιλ.οταν με πηγαν στο δωματιο μετα και με εφεραν τον μωρο.εκλαιγα.ελεγα τον γιαννη δικο μας ειναι? η χαρα μου ηταν απεριγραπτη